„სტუდენტობის დროს ოპტიმისტურად ვიყავი განწყობილი. ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ყველა შანსი მაქსიმალურად გამომეყენებინა. ეს დამოკიდებულია შენს მონდომებაზე, შინაგან რესურსზე. ერთი ოთახი გყოფნის, რომ ნამუშევარი გააკეთო. იმ ოთახის გარეთ ფიქრს თავი უნდა დაანებო’’ - ამბობს ბექა. ახალგაზრდა ხელოვანს უკვე უამრავი ქანდაკება აქვს შექმნილი: „ნამუშევართან მისვლის შიში არასდროს მქონია, უბრალოდ ვიწყებ. არასდროს ვიცი, შთაგონება საიდან შეიძლება მოვიდეს. მუშაობის დაწყებისას ჟინი მაქვს, რომ უნდა გამომივიდეს. როგორც ადამიანს ჰყავს მეგობარი და უნდა, რაღაც მოუყვეს, ასეა ჩემთვის ხელოვნება. მე და ჩემი ხელოვნება, როგორც ადამიანი, ვსაუბრობთ, ბევრი საერთო გვაქვს. მე რა ფიქრებიც მაქვს, მან იცის და უნდა მივიდე, მოვუყვე, ვაჩვენო. ნამუშევრის შექმნის შემდეგ უკვე არის კმაყოფილების გრძნობა, თითქოს რაღაც მოხდა შენს ცხოვრებაში. ირგვლივ არ არსებობს ის საგანი და ნელ-ნელა კეთდება. რაც მხოლოდ გონებაში წარმოგედგინა, თვალდახუჭული ფიქრობდი, ახელ თვალს და შენ წინაა’’. აკადემიის დამთავრებისთანავე ბექას ოსკაროსანი რეჟისორის მიშელ ჰაზანავიჩუსის ფილმზე მოუწია მუშაობა მხატვარ-დეკორატორად: „ამ მხრივ პირველად მოვსინჯე თავი და ძალიან საინტერესო პროცესი აღმოჩნდა, მთელმა ფილმმა ჩვენი ჯგუფის ხელში გაიარა. ეს ის სფეროა, სადაც ჩემი ინტერესებია თავმოყრილი და თავს ყველაზე კომფორტულად ვგრძნობ’’.
ბექას კიდევ ერთი ინტერესის სფერო ფოტოგრაფიაა: „არ მიყვარს „ტკბილი სურათები“. ხელოვნება ჩემთვის აზროვნება და გემოვნებაა. ამიტომ ფოტოგრაფიაც რაღაცნაირად ჩემს პროფესიას დავუკავშირე. ყველა ნამუშევარში ყოველთვის სახვითი ხელოვნების რაღაც ელემენტია. ფოტოს გადაღებას იმავე კუთხით ვუდგები, როგორი კუთხითაც დავიწყებდი თაბაშირზე მუშაობას. როცა მოდელები შემოქმედებით პროცესს უყურებენ, მენდობიან და შემდეგ მათი დათანხმება რთული აღარაა’’. მისი თქმით, საქართველოში ახალგაზრდა ნიჭიერი ხელოვანების მხრივ ძალიან დიდი პოტენციალია, თუმცა, იმდენად რთული სიტუაციაა სახელმწიფოს მხრიდან კულტურის განვითარების ხელშეწყობაში, რომ განსაკუთრებული მონდომებისა და ენთუზიაზმის გარეშე მუშაობა ძნელია: „ვერ გავამტყუნებ იმ ადამიანებს, ვინც საქართველოდან მიდიან. ვისაც ამბიცია აქვს, ყოველთვის ცდილობს, წავიდეს. ჩემს შემთხვევაში ისე აეწყო, რომ ყველაფერი თავისით ვითარდება და მეც მივყვები. ყოველთვის ხელოვნებაში ვიტრიალებ და ყველაფერს გავაკეთებ, რომ უკვე დაწყებული პროცესი ახალ-ახალი ნამუშევრებითა და იდეებით გავაგრძელო“.
ბექას კიდევ ერთი ინტერესის სფერო ფოტოგრაფიაა: „არ მიყვარს „ტკბილი სურათები“. ხელოვნება ჩემთვის აზროვნება და გემოვნებაა. ამიტომ ფოტოგრაფიაც რაღაცნაირად ჩემს პროფესიას დავუკავშირე. ყველა ნამუშევარში ყოველთვის სახვითი ხელოვნების რაღაც ელემენტია. ფოტოს გადაღებას იმავე კუთხით ვუდგები, როგორი კუთხითაც დავიწყებდი თაბაშირზე მუშაობას. როცა მოდელები შემოქმედებით პროცესს უყურებენ, მენდობიან და შემდეგ მათი დათანხმება რთული აღარაა’’. მისი თქმით, საქართველოში ახალგაზრდა ნიჭიერი ხელოვანების მხრივ ძალიან დიდი პოტენციალია, თუმცა, იმდენად რთული სიტუაციაა სახელმწიფოს მხრიდან კულტურის განვითარების ხელშეწყობაში, რომ განსაკუთრებული მონდომებისა და ენთუზიაზმის გარეშე მუშაობა ძნელია: „ვერ გავამტყუნებ იმ ადამიანებს, ვინც საქართველოდან მიდიან. ვისაც ამბიცია აქვს, ყოველთვის ცდილობს, წავიდეს. ჩემს შემთხვევაში ისე აეწყო, რომ ყველაფერი თავისით ვითარდება და მეც მივყვები. ყოველთვის ხელოვნებაში ვიტრიალებ და ყველაფერს გავაკეთებ, რომ უკვე დაწყებული პროცესი ახალ-ახალი ნამუშევრებითა და იდეებით გავაგრძელო“.