გადატვირთული დღეები: სწავლა, საქმე, მეგობრები, წიგნები, თავგადასავლები. დღეს უამრავი რამით ივსებს, ღამეს - სიზმრებით, რომელსაც ქაღალდზე აცოცხლებს: “ჩემი შთაგონება ჩემივე სიზმრებია, ამიტომაცაა, რომ ნახატები უფრო ფანტასტიკის ჟანრშია“.
როგორც ამბობს, თავის ნახატებს სერიოზულად არასოდეს აღიქვამდა. „მეგობრებს მიაჩნიათ, რომ რაღაც ღირებულს ვქმნი, მე პრეტენზია არასდროს მქონია, გარდა ამისა, არც რაიმე სახის განათლება მაქვს მიღებული ფერწერის დარგში. უბრალოდ, ღამით, რომელსაც წინ უსწრებს რამდენიმედღიანი დეპრესია, ვხვდები, რომ ჩემი გონება ხატვისათვის ემზადება, ვჯდები და ვხატავ იმას, რისი თქმაც მინდა და ვერ ვამბობ... არ ვიცი, როგორია ჩემი ნახატები, ერთადერთი რისი თქმაც მათზე შემიძლია, გულწრფელია“.
თე შავი ტუშითა და მარკერით ხატავს, ჯერ მხოლოდ ქაღალდზე. ხატვისას მაგიდაზე ყოველთვის საყვარელი ნივთები უწყვია. ძირითადად, ბეჭდები, თილისმები... სიჩუმეში არ უყვარს ჯდომა, მუსიკის მოსმენა ურჩევნია. ხატვის პროცესი არც ისე ხანმოკლეა, მერე რა, რომ მას არც საღებავების გაზავება უხდება, არც მოლბერტის გამართვა. აზრები ნელ-ნელა გადმოაქვს და წინასწარაც არაფერს ფიქრობს: „არაპროგნოზირებადი ვარ, ხვალინდელ დღესაც არასდროს ვგეგმავ, რადგან გადაწყვეტილებას იმ დროს, იმ ადგილზე ვიღებ, რომელშიც ვიმყოფები“.
როგორც ამბობს, არც სამომავლო გეგმა წარმოუდგება ხოლმე თვალწინ. ფიქრობს, რომ მისით დაინტერესების ალბათობა ძალიან მცირეა, ამის მიზეზად საზოგადოების გულგრილობას ასახელებს: „საქართველოში ძალიან ბევრი ნიჭიერი ახალგაზრდა ხელოვანია, რომელიც თვითდამკვიდრებას ვერ ახერხებს, რადგან ხალხს არ აინტერესებს. თუ გინდა, რომ ამ ეპოქაში ვინმემ შეგამჩნიოს, ეპატაჟური უნდა გახდე ან კარგი რეკლამა გაუკეთო შენს თავს, ეს კი მატერიალურ შესაძლებლობას საჭიროებს“. თუმცა, მიაჩნია, რომ მთავარი მაინც ენთუზიაზმია, საქმის სიყვარული და შრომისმოყვარეობა.
„ფოტოების გადაღება ბავშობიდან მიყვარს და როცა მომეცა საშუალება უფრო სერიოზულად მოვკიდებოდი ამ საქმეს, მას შემდეგ უფრო ხშირად ვიღებ. როგორც ჟურნალისტს, მიყვარს ფოტორეპორტაჟების გადაღება სოციალურ თემებზე. ვცდილობ, გადავიღო ისეთი რაკურსით და დავიჭირო ისეთი წამი, რაზეც სხვას ხელი არ მიუწვდება, რადგან ფოტოგრაფიაში მნიშვნელოვანი ის კონკრეტული წამია“.
თეონასთვის ფოტოგრაფიასა და ხატვას ბევრი რამ აკავშირებთ. მთავარ საერთო საჭიროებად კი ხედვა მიაჩნია: „ხშირად ჩემი შთაგონება ხატვისას შეიძლება, გახდეს ადამიანები, რომლებსაც ყოველდღიურად ვხვდები, მოვლენები ჩემ გარშემო, ასევეა ფოტოგრაფიაში, გინდება იმ კადრების გადაღება, რაც შენი შთამაგონებელია“.
როცა მოწყენილია, გადაიკიდებს ფოტოაპარატს და ქუჩაში დადის, საინტერესო კადრებს ეძებს. უყვარს ისტორიული პროცესების ფოტოზე აღბეჭდვა და ხშირად, როგორც ფოტორეპორტიორი, დადის აქციებზე. ამიტომ, ჯერ თუ არ შეგხვედრიათ, თქვენც მალე შეგხვდებათ და იცანით - თე, თეონა ელიზარაშვილი, წითური... ჰიპური...
როგორც ამბობს, თავის ნახატებს სერიოზულად არასოდეს აღიქვამდა. „მეგობრებს მიაჩნიათ, რომ რაღაც ღირებულს ვქმნი, მე პრეტენზია არასდროს მქონია, გარდა ამისა, არც რაიმე სახის განათლება მაქვს მიღებული ფერწერის დარგში. უბრალოდ, ღამით, რომელსაც წინ უსწრებს რამდენიმედღიანი დეპრესია, ვხვდები, რომ ჩემი გონება ხატვისათვის ემზადება, ვჯდები და ვხატავ იმას, რისი თქმაც მინდა და ვერ ვამბობ... არ ვიცი, როგორია ჩემი ნახატები, ერთადერთი რისი თქმაც მათზე შემიძლია, გულწრფელია“.
თე შავი ტუშითა და მარკერით ხატავს, ჯერ მხოლოდ ქაღალდზე. ხატვისას მაგიდაზე ყოველთვის საყვარელი ნივთები უწყვია. ძირითადად, ბეჭდები, თილისმები... სიჩუმეში არ უყვარს ჯდომა, მუსიკის მოსმენა ურჩევნია. ხატვის პროცესი არც ისე ხანმოკლეა, მერე რა, რომ მას არც საღებავების გაზავება უხდება, არც მოლბერტის გამართვა. აზრები ნელ-ნელა გადმოაქვს და წინასწარაც არაფერს ფიქრობს: „არაპროგნოზირებადი ვარ, ხვალინდელ დღესაც არასდროს ვგეგმავ, რადგან გადაწყვეტილებას იმ დროს, იმ ადგილზე ვიღებ, რომელშიც ვიმყოფები“.
როგორც ამბობს, არც სამომავლო გეგმა წარმოუდგება ხოლმე თვალწინ. ფიქრობს, რომ მისით დაინტერესების ალბათობა ძალიან მცირეა, ამის მიზეზად საზოგადოების გულგრილობას ასახელებს: „საქართველოში ძალიან ბევრი ნიჭიერი ახალგაზრდა ხელოვანია, რომელიც თვითდამკვიდრებას ვერ ახერხებს, რადგან ხალხს არ აინტერესებს. თუ გინდა, რომ ამ ეპოქაში ვინმემ შეგამჩნიოს, ეპატაჟური უნდა გახდე ან კარგი რეკლამა გაუკეთო შენს თავს, ეს კი მატერიალურ შესაძლებლობას საჭიროებს“. თუმცა, მიაჩნია, რომ მთავარი მაინც ენთუზიაზმია, საქმის სიყვარული და შრომისმოყვარეობა.
„ფოტოების გადაღება ბავშობიდან მიყვარს და როცა მომეცა საშუალება უფრო სერიოზულად მოვკიდებოდი ამ საქმეს, მას შემდეგ უფრო ხშირად ვიღებ. როგორც ჟურნალისტს, მიყვარს ფოტორეპორტაჟების გადაღება სოციალურ თემებზე. ვცდილობ, გადავიღო ისეთი რაკურსით და დავიჭირო ისეთი წამი, რაზეც სხვას ხელი არ მიუწვდება, რადგან ფოტოგრაფიაში მნიშვნელოვანი ის კონკრეტული წამია“.
თეონასთვის ფოტოგრაფიასა და ხატვას ბევრი რამ აკავშირებთ. მთავარ საერთო საჭიროებად კი ხედვა მიაჩნია: „ხშირად ჩემი შთაგონება ხატვისას შეიძლება, გახდეს ადამიანები, რომლებსაც ყოველდღიურად ვხვდები, მოვლენები ჩემ გარშემო, ასევეა ფოტოგრაფიაში, გინდება იმ კადრების გადაღება, რაც შენი შთამაგონებელია“.
როცა მოწყენილია, გადაიკიდებს ფოტოაპარატს და ქუჩაში დადის, საინტერესო კადრებს ეძებს. უყვარს ისტორიული პროცესების ფოტოზე აღბეჭდვა და ხშირად, როგორც ფოტორეპორტიორი, დადის აქციებზე. ამიტომ, ჯერ თუ არ შეგხვედრიათ, თქვენც მალე შეგხვდებათ და იცანით - თე, თეონა ელიზარაშვილი, წითური... ჰიპური...
