"კარგი ავადმყოფობაა ეს საქმე"
27 ივლისი, 2013
"კარგი ავადმყოფობაა ეს საქმე" ელფოსტაბეჭდვა FaceBook Twitter
ფერთა სიმრავლე, გამოკვეთილი ფიგურები, გასაგები შინაარსის ექსპოზიციები - ეს ახალგაზრდა მხატვრის გიორგი გრატიაშვილის შემოქმედებაა. სამხატვრო აკადემიაში პირადი პრობლემების გამო ვერ ჩააბრა, ახლა კი ფიქრობს, რომ უკვე გვიანია.

თვითნასწავლია და უჭირს საკუთარ თავს მხატვარი უწოდოს, თუმცა, მისთვის ეს ერთადერთი საქმიანობაა. "ბავშვობიდან ვხატავდი და სიმართლე გითხრათ, ამისთვის სერიოზული ყურადღება არასდროს მიმიქცევია იმდენად, რომ პირველი ნახატიც კი არ მახსოვს".

გაუგებარი და სხვისგან გადმოტანილი ნახატები არ უყვარს, თუმცა, კონკრეტული ერთი ჟანრი არ აქვს არჩეული. "ხატვაში მუზების არ მჯერა. ვფიქრობ, რომ ყველა ადამიანს ჰყავს თავისი მუზა. ჩემი აზრით, ეს ხელისშემწყობი გარემოება უფროა, რომელიც ხატვის სურვილს გიჩენს".



გამორჩეული ნახატი არ აქვს, მისთვის ყველა ერთნაირად მნიშვნელოვანია. "სხვები ადვილად არჩევენ, რომელი ნახატი უფრო მოსწონთ და მე ჯერ ვერ გამოვარჩიე". მათი გაჩუქება ყოველთვის არ უყვარს, მისი თქმით, "გააჩნია ვის ჩუქნი, ამას დიდი მნიშვნელობა აქვს, იშვითად ვჩუქნი ვინმეს".

ამბობს, რომ ყველა ნახატს თავის სახელი აქვს, მათგან ერთს გამოარჩევს - "უიმედო ლოდინი იმედით". "ნახატს რომ ნახავთ, მიხვდებით, თუ რატომ დავარქვი ეს სახელი. ყველა ნახატი ისე მაქვს შექმნილი, რომ გაუგებარი არაფერი ყოფილიყო და სახელებიც, შესაბამისად, აქვს შერჩეული".

რომ არა ხატვა, რას გააკეთებდა, არ იცის. სხვა საქმეში საკუთარი თავი ვერ წარმოუდგენია, ამბობს, რომ ეს არის ის ერთადერთი საქმიანობა, რომელიც მისია. "ხანდახან მგონია, რომ ხატვა უკვე ჩვევაა. ამის გარეშე რა იქნებოდა, არ ვიცი. ისე კარგი ავადმყოფობაა ეს საქმე".

მას შემდეგ, რაც საქართველოში სწავლა ვერ მოახერხა, ესპანეთში გაემგზავრა, სადაც მისი ნიჭით დაინტერესდნენ. "მოხდა ისე, რომ რამდენიმე ადამიანმა დაინახა ხატვისადმი ჩემი დამოკიდებულება. მიმიყვანეს ერთ კაცთან, რომელმაც ხელი მომკიდა და დაახლოებით 6-7 თვეს მომამზადა. მიუხედავად იმისა, რომ ენა კარგად არ მესმოდა, შევისწავლე ფერებში ხატვა. როგორც თვითონ ამბობდა, ძალიან სწრაფად ვითვისებდი და მე ვიტყოდი, რომ სწავლებამ ბევრი შემმატა და უფრო მეტად გავიხსენი. ვხატავ თავისუფლად".

მიუხედავად იმისა, რომ ესპანეთში შემოთავაზებები ბევრი ჰქონდა, იქაც ვერ გაძლო და კვლავ საქართველოში დაბრუნდა. ახლა მის გეგმებში პერსონალური აქსპოზიციის მოწყობა შედის, თუმცა, დაზუსტებით უჭირს ამაზე საუბარი. ფიქრობს, რომ ყველაფერი დროის ამბავია.



სხვა სტატიები
 „რაც უნდა მოხდეს, მაინც დავხატავ...“
19 ოქტომბერი, 2014
“ბავშვობაში მინდოდა, რომ ზოოპარკის მეპატრონე ვყოფილიყავი, ზოოპარკში დამლაგებლად ან ცხოველების მომვლელადაც კი მსურდა მუშაობა, ცხოველები მიყვარდა ძალიან, სწორედ ამიტომ სახლში მქონდა „ზოოპარკი“: რაც კი შინაური ცხოველი არსებობს, მგონი, ყველა მყავდა. მე კიდევ ყოველთვის მინდოდა ცხენი მყოლოდა, ეს ცხოველი განსაკუთრებულად მიყვარდა“.
ხატვა ბავშვობიდან დაიწყო და თავიდან ყველაზე ხშირად სწორედ ცხენებს ხატავდა, ახლა უფრო ხშირად ადამიანებს ხატავს, იზიდავს შიშველი ფიგურა, მაგრამ ბოლო პერიოდში უფრო მეტ ყურადღებასა და დროს რელიგიურ თემებს უთმობს.
ახალგაზრდა კალიგრაფი და ხელით წერის უძველესი ტრადიცია
04 ოქტომბერი, 2014
ახალგაზრდა კალიგრაფი, ხელოვნების მეცნიერებათა აკადემიის წევრი, პედაგოგი, საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის არქიტექტურის ურბანისტიკისა და დიზაინის ფაკულტეტის მესამე კურსის სტუდენტი ოთარ მჭედლიშვილი საქართველოში ერთ-ერთია, ვინც ხელით წერის უძველეს ტრადიციას იზიარებს. იგი საკუთარ ნამუშევრებს ხბოს ტყავზე, ეტრატზე, ქმნის, საწერად ლერწმის კალამსა და ბატის ფრთას იყენებს, ხოლო, რაც შეეხება მის მთავარ ნიშას, რაც სხვებისაგან გამოარჩევს, სწორედ რომ საწერი მასალა და გოთიკური სტილია.
ახალი რუსული გზა „მგზავრებისთვის“
20 სექტემბერი, 2014
ჯგუფი ,,მგზავრების” პროდიუსერი ჯგუფის ისტორიაზე, საქმიანობაზე, ქართველ და უცხოელ მსმენელზე საუბრობს.
,,როცა ადამიანი ნიჭიერია და თვითონვე ქმნის თავისსავე შესასრულებელ კომპოზიციას, მაშინ ყველაფერი უფრო მარტივადაა, ვინაიდან ის გრძნობს პულსაციას, თუ რა სჭირდება ბაზარს, ეს არის ძირითადი კოზირი, რაზეც დგას წარმატების თემატიკა”- ოთარ ედიშერაშვილი.
ინგა ბატატუნაშვილის საღებავები, ტილოები და ფუნჯები
12 ივლისი, 2014
შეხვედრა „დელისის“ მეტროსთან დავნიშნეთ. ინგა ბატატუნაშვილი მხატვარია. მეგობარ მხატვარ სოსო ქუმსიაშვილთან ერთად მხვდება. ცოტა ხანში მიხვეულ-მოხვეული გზებით მივიკვლევთ გზას კორპუსებს შორის. „ხომ კარგია, რომ ერთად მოვდივართ, მარტო ვერ მოაგნებდი ამ ადგილს“ - მეუბნება გზადაგზა. კიბეებზე ავდივართ. ოთახებიდან ადამიანები იხედებიან, ინგას ესალმებიან და მოიკითხავენ. უკვე წარმოვიდგინე, როგორია მისი სახელოსნო. ბოქლომს ხსნის, რკინის კარს აღებს და იმწამსვე საღებავების სუნს ვგრძნობ. ნათელი ოთახია სამი კედლის გასწვრივ, პირუკუ ალაგია ნახატები, მეოთხე კედელში ჩასმულ ორ ფანჯარაზე შინდისფერი და მოყვითალო ფარდები გადაწეულია და სინათლე შემოდის. ფანჯრების რაფებზე, ოთახის კუთხეებში, კედლებთან, ფუნჯები, საღებავები და ათასი სხვა ნივთი ალაგია, რომელთა უმეტესობის დანიშნულებას, ალბათ, მხოლოდ მხატვრები თუ მიხვდებიან.

Carpet Cleaning Calgary