ყველასგან მივიწყებული ადამიანი გამოდის და თავის ცხოვრებაზე მაყურებელს უყვება.
ღვთის მიერ ბოძებული მშობლიური სახლიდან გამოძევებული ადამიანი წვალობს, შრომობს, აქეთ-იქით აწყდება. ამდენი სატანჯველისგან ცხოვრება ერთ დიდ ტკივილად ექცა. ზოგჯერ კიდეც მოსწონს წამებულის მანტია, მაგრამ მაინც გამუდმებით ეძებს უკან დასაბრუნებულ ბილიკს, თუმცა, შეუძლებელია, ედემის ბაღში დარუნდეს, ვინც დაკარგა უმთავრესი „პირველი სიყვარული“.
ბეკეტის პირველი ფრანგულენოვანი პიესა, რომელიც ქართველმა რეჟისორმა ნიკოლოზ ჰაინე-შველიძემ სცენაზე გააცოცხლა. ეს არის პიესა, რომელიც შექმნიდან 20 წლის განმავლობაში დღის სინათლეზე არ გამოსულა, სანამ ბეკეტმა ცნობილ ფრანგ მსახიობს მისი დადგმა არ შესთავაზა.
„ჩვენ მას უასაკო ადამიანი დავარქვით, რომელიც მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში დადის და ეძებს თავისი ცოდვის დაცემის წერტილს და მოდის თუ არა ახლოს ამ ყველაფერთან, მომენტალურად იგნორირებას უკეთებს ამოსავალ წერტილს და ისევ უბრუნდება თავის პირვანდელ მდგომარებას, რომელიც ბეკეტის პერსონაჟისთვის არის დამახასიათებელი. პიესა პირველ სიყვარულზეა, სიყვარულზე, რომელსაც ვკარგავთ ისე, რომ არც კი ვხვდებით რამხელა ნაკვალევს ტოვებს ჩვენს ცხოვრებაში და შემდეგ მთელი ცხოვრება ამ პირველ სიყვარულს მივტირით, ვეძებთ და, სამწუხაროდ, ვერც ვპოულობთ“ - აღნიშნა რეჟისორმა ნიკოლოზ ჰაინე-შველიძემ.
უასაკო ადამიანის როლის შემსრულებელი ზვიად პაპუაშვილის თქმით, ამ როლის შესრულებისას თავს ყველაზე თავისუფლად გრძნობს. „ამ დრამატურგს უკვე მეორედ შევეხე და ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელია, ასევე, როგორც მწერალი, ძალიან ახლოსაა ჩემთან და ყველა მის ნაწარმოებში ჩემს საკუთარ თავს ვხედავ. ეს როლი იმდენად საინტერესოა და იმდენად კარგია, რომ როგორც მსახიობს და როგორც პიროვნებას, ფიქრის საშუალებას გაძლევს. თითოეული მსახიობი გეტყვით, რომ ბეკეტი იმდენად ეხმარება მსახიობს, აბსოლუტურად გათავისუფლებს და ისეთ სივრცეს გიქმნის, რომ შენ თითქოს ღია ზღვაში გადიხარ, იქ, როგორც გინდა და სადაც გინდა და საითკენაც გინდა, იქით მიექანები“ - აღნიშნა მსახიობმა ზვიად პაპუაშვილმა.
„ვიცი შენი საქმეები, შენი შრომა და შენი მოთმინება... მაგრამ შენს საწინააღმდეგოდ ისა მაქვს, რომ მიატოვე შენი პირველი სიყვარული. ამიტომ გაიხსენე: საიდან დაეცი და მოინანიე, და აკეთე შენი პირვანდელი საქმეები; თუ არადა, მალე მოვალ შენთან და გადავწევ შენს სასანთლეს თავისი ადგილიდან...“ დარბაზში ხმაური, სინათლე ქრება, ფარდა ეშვება და სპექტაკლი მთავრდება....
ბეკეტის პირველი ფრანგულენოვანი პიესა, რომელიც ქართველმა რეჟისორმა ნიკოლოზ ჰაინე-შველიძემ სცენაზე გააცოცხლა. ეს არის პიესა, რომელიც შექმნიდან 20 წლის განმავლობაში დღის სინათლეზე არ გამოსულა, სანამ ბეკეტმა ცნობილ ფრანგ მსახიობს მისი დადგმა არ შესთავაზა.
„ჩვენ მას უასაკო ადამიანი დავარქვით, რომელიც მთელი თავისი ცხოვრების განმავლობაში დადის და ეძებს თავისი ცოდვის დაცემის წერტილს და მოდის თუ არა ახლოს ამ ყველაფერთან, მომენტალურად იგნორირებას უკეთებს ამოსავალ წერტილს და ისევ უბრუნდება თავის პირვანდელ მდგომარებას, რომელიც ბეკეტის პერსონაჟისთვის არის დამახასიათებელი. პიესა პირველ სიყვარულზეა, სიყვარულზე, რომელსაც ვკარგავთ ისე, რომ არც კი ვხვდებით რამხელა ნაკვალევს ტოვებს ჩვენს ცხოვრებაში და შემდეგ მთელი ცხოვრება ამ პირველ სიყვარულს მივტირით, ვეძებთ და, სამწუხაროდ, ვერც ვპოულობთ“ - აღნიშნა რეჟისორმა ნიკოლოზ ჰაინე-შველიძემ.
უასაკო ადამიანის როლის შემსრულებელი ზვიად პაპუაშვილის თქმით, ამ როლის შესრულებისას თავს ყველაზე თავისუფლად გრძნობს. „ამ დრამატურგს უკვე მეორედ შევეხე და ჩემთვის ერთ-ერთი ყველაზე საყვარელია, ასევე, როგორც მწერალი, ძალიან ახლოსაა ჩემთან და ყველა მის ნაწარმოებში ჩემს საკუთარ თავს ვხედავ. ეს როლი იმდენად საინტერესოა და იმდენად კარგია, რომ როგორც მსახიობს და როგორც პიროვნებას, ფიქრის საშუალებას გაძლევს. თითოეული მსახიობი გეტყვით, რომ ბეკეტი იმდენად ეხმარება მსახიობს, აბსოლუტურად გათავისუფლებს და ისეთ სივრცეს გიქმნის, რომ შენ თითქოს ღია ზღვაში გადიხარ, იქ, როგორც გინდა და სადაც გინდა და საითკენაც გინდა, იქით მიექანები“ - აღნიშნა მსახიობმა ზვიად პაპუაშვილმა.
„ვიცი შენი საქმეები, შენი შრომა და შენი მოთმინება... მაგრამ შენს საწინააღმდეგოდ ისა მაქვს, რომ მიატოვე შენი პირველი სიყვარული. ამიტომ გაიხსენე: საიდან დაეცი და მოინანიე, და აკეთე შენი პირვანდელი საქმეები; თუ არადა, მალე მოვალ შენთან და გადავწევ შენს სასანთლეს თავისი ადგილიდან...“ დარბაზში ხმაური, სინათლე ქრება, ფარდა ეშვება და სპექტაკლი მთავრდება....
