საქართველოში ერთხელ ვიყავი. ენგურჰესის იქითა მხარეს აფხაზი ჟურნალისტების ოფიციალური დელეგაციის სტატუსით გადავედით, ეს 2015 წელს იყო. სახელმწიფო საზღვარი ენგურზე პირველად გადავკვეთე. მაშინ მივხვდი, რომ ამას მეტჯერ აღარ ვიზამდი.

რთულია სიტყვებით აღვწერო ის შეგრძნება, რომელიც იქითა მხარეს ყოფნისას დამეუფლა, მიუხედავად იმისა, რომ სახლისგან არც ისე შორს ვიყავი. ეს იყო ტკივილის, შიშისა და გაურკვევლობის ნაზავი, შეიძლება, ჩემს შემთხვევაში გენეტიკური კოდი გამოვლინდა.

For English scroll down  ↓

არასდროს დამავიწყდება, ენგურჰესის თანამშრომლის სიტყვები, რომ კიდევ ნახევარი წელი ამ რეჟიმში და აფხაზეთი საერთოდ ელექტროენერგიის გარეშე დარჩებაო. „შენ კი ამით ბედნიერი იქნები“, - გავიფიქრე.

ამასთან, გულწრფელად უნდა ითქვას, რომ არავითარი გლობალური სიძულვილი ერის, კულტურისა და ენის მიმართ არ გამაჩნია. მაგალითად, მოსკოვში სტუდენტობის დროს ქართველებთან გადავკვეთილვარ და მისაუბრია კიდეც. უმეტესობამ 1992-1993 წლების შესახებ არც არაფერი იცოდა.

ცხოვრებაში შემხვედრია ბევრი ისეთი ქართველიც, რომლებიც ისევე როგორც მე, თვლიან, რომ დროა აფხაზეთის აღიარებისა და 30-წლიანი მტკივნეული გეშტალტის დასრულებისა.

ფსიქიკური ჯანმრთელობის ეპოქაში სწორედ ამ ტერმინოლოგიას გამოვიყენებ. მოდით, გულწრფელად ვთქვათ. ყველამ ვიცით, რომ არ შეიძლება ადამიანს შენთან ყოფნა აიძულო. ის, ვინც თვლის, რომ შეიძლება, უსასრულოდ ატყუებს საკუთარ თავს.

- სინამდვილეში მას უნდა და ვერ აცნობიერებს...
- სინამდვილეში მას უნდა და არსებული გარემოებების გამო ვერ ახერხებს...
- სინამდვილეში მას უნდა, მაგრამ ეშინია...

ერთ-ერთი მიზეზი, რის გამოც აფხაზეთის ამჟამინდელი ხელისუფლებისგან განსხვავებით მიმაჩნია, რომ ქართველებთან დიალოგი ყველა შესაძლო პლატფორმაზე უნდა წარიმართოს, არის მითების მსხვრევა.

დამეთანხმეთ, რომ თუ ერთი აფხაზი გეუბნებათ, რომ აფხაზეთში ერთი ადამიანიც კი არ ოცნებობს საქართველოსთან გაერთიანებაზე, ჩვენ არც რუსეთის მიერ ვართ ოკუპირებულები, არც უცხოპლანეტელებისა და არც მფრინავი სპაგეტის მონსტრის მიმდევრებისგან, ეს ერთია. და თუ ასეთ რამეს ასი ან ათასი აფხაზი გეუბნებათ, ეს სხვა რამეა. ეს იმაზე მაინც მიგვანიშნებს, რომ ეს ადამიანები არ იტყუებიან.

და ჩვენ არ ვიტყუებით.

ჩვენ ნამდვილად მზად ვართ დიალოგისთვის, მეზობლობისა და ყველა ტიპის სამომავლო თანასწორუფლებიანი თანაცხოვრებისთვის რეგიონში. აქ მთავარი თანასწორუფლებიანობაა.

თუმცა, ვის მოსწონს საუბარი მათთან, ვინც ზემოდან გიყურებს და თვლის, რომ შენ არაფერს წყვეტ?

და ვის მოსწონს საუბარი მათთან, ვინც ფიქრობს, რომ შენი ისტორია მითოლოგიის ნაწილია, შენ კი ფაქტობრივად არავინ ხარ?

ამ ყველაფერთან ერთად მგონია, რომ მტრობაში მეზობლები გვისწრებენ. მოდით, ვთქვათ გულწრფელად. აფხაზები არ დასდევენ სოციალურ ქსელებში ყველა ქართულ ვიდეოს და არ აკომენტარებენ. აფხაზები არც ქართულ სიახლეებს ამონიტორინგებენ, განსაკუთრებით ნეგატიურს და არ ამბობენ „ასეც მოგიხდებათო“.

ჩვენ ჩვენს რეალობაში ვცხოვრობთ, საკუთარ მიწაზე და საკუთარი პრობლემები გვანაღვლებს. ყველაფერი, რაც მართლა გვაკავშირებს ქართულ კონტენტთან, ეს არის რეკლამა იუტუბზე ქართულ ენაზე. და თქვენ ვერც კი წარმოიდგენთ, რაოდენ აწუხებს ეს ფაქტი სოციალური ქსელის თითოეულ აფხაზ მომხმარებელს.

იმიტომ არა, რომ ჩვენ რაიმე საწინააღმდეგო გვაქვს ქართული ენის. არამედ იმიტომ, რომ პატივცემულო მსოფლიოვ, ყველას უფლებას რომ აღიარებ ამავე დროს ყველაფერზე, იქნებ ჩვენი თვითგამორკვევის უფლებაც აღიარო?

უნდა ითქვას, რომ გარკვეულ ისტორიებს, მართლაც, ვაკვირდებით. მაგალითად, თვალს ვადევნებდით „აგენტების კანონის“ მიღების მთელ დრამატურგიას. ეს ის იშვიათი შემთხვევაა, როცა მართლა საინტერესო იყო იმის ყურება, უფრო განვითარებული მეზობელი როგორ შეძლებდა რეპრესიებისადმი მიმართული კანონის დაძლევას. ირკვევა, რომ ჯერჯერობით ვერანაირად. აქვე ვიტყვი, რომ მსგავსი კანონი აფხაზეთში პირველ მოსმენაზეც კი არ გასულა.

ასე რომ, თუ თქვენ მე მეკითხებით, შესაძლებელია თუ არა მშვიდობა და დიალოგი? გეტყვით, რა თქმა უნდა. აფხაზეთი დედების ქვეყანაა, ეს სტატუსი არაერთხელ დაამტკიცა. არცერთ დედას არ უნდა ომი.

ამასთანავე, უფრო მეტად არ უნდა მუდმივი შიშით ცხოვრება, რომ მისი სახლის დაბრუნებას ვიღაც ძალით შეეცდება.

სწორედ ამიტომ, ერთადერთი და ერთსულოვანი პოზიცია ჩვენი ქვეყნის მოაზროვნე ადამიანებისა, 7-იდან 107 წლამდე, არის ჩვენი დამოუკიდებლობის აღიარება და სამშვიდობო შეთანხმებაზე ხელმოწერა.




I was in Georgia once. We crossed to the other side of the Enguri River as an official delegation of Abkhaz journalists back in 2015. I crossed the state border at Enguri. After that experience, I realized I would never do it again.

It's difficult to describe the emotions I felt being there, even though I wasn't far from home. It was a mixture of pain, fear, and uncertainty—perhaps it was my genetic code revealing itself. I will never forget the words of an Engurhes employee who said that in another six months, Abkhazia would be completely without electricity. "And you will be happy about this," I thought to myself.

However, I must honestly say that I don't harbor any global hatred towards the Georgian nation, culture, or language. For instance, when I was a student in Moscow, I interacted with Georgians and even conversed with them. Most of them knew nothing about the events of 1992-1993. Throughout my life, I have met many Georgians who, like me, believe it's time to recognize Abkhazia and end the 30-year painful stalemate.

This is the terminology I will use in the era of mental health. Let's be honest. We all know that you cannot force someone to be with you. Those who think they can are endlessly deceiving themselves.
- Actually, they want to but don't realize it...
- Actually, they want to but can't due to current circumstances...
- Actually, they want to but are afraid...

Unlike the current government of Abkhazia, I believe that dialogue with Georgians should occur on all possible platforms to break myths. Agree with me that if an Abkhazian tells you that not a single person in Abkhazia dreams of unification with Georgia, we are neither occupied by Russia, aliens, nor followers of the flying spaghetti monster, that is one thing. But if a hundred or a thousand Abkhazians tell you this, it indicates that these people are not lying.
And we're not lying.

We are truly ready for dialogue, neighborliness, and all types of future equal coexistence in the region. The key here is equality.
However, who enjoys talking to someone who looks down on you and thinks you don't make any decisions? And who likes talking to people who think your history is part of mythology when you're actually a nobody?

Moreover, I think our neighbors are ahead of us in enmity. Let's be honest. Abkhazians do not follow all Georgian videos on social networks and do not comment. Abkhazians don't even monitor Georgian news, especially negative news, and they don't say "that's what you get." We live in our own reality, on our own land, and we are troubled by our own problems.
The only connection we have with Georgian content is the advertisements on YouTube in the Georgian language. You can't imagine how much this bothers every Abkhaz social network user. It's not because we have something against the Georgian language. But because, dear world, if you recognize everyone's right to everything simultaneously, maybe you will also recognize our right to self-determination?

It must be said that we do observe certain stories. For example, we followed the entire drama surrounding the adoption of the "Law of Agents." It was interesting to see how a more developed neighbor could overcome a repressive law. It turns out there is no way yet. I will mention here that a similar law in Abkhazia didn't even pass the first hearing.

So if you ask me if peace and dialogue are possible, I will tell you, of course. Abkhazia is a country of mothers, and this status has been proven many times. No mother wants war.

At the same time, they should not live in constant fear that someone will try to take their home by force. That is why the unanimous position of the people in our country, from ages 7 to 107, is to recognize our independence and sign a peace agreement.

 

The geographic terms and opinions within the article are by the author. They may not coincide with the opinions and views of Friedrich-Ebert-Stifftung and Free Association.

Those comments including hate speech, insulting or unethical words will be deleted.