საუბარი დაიწყო „სიძულვილის ენის“ ზოგადი განმარტება-დახასიათებით და 1920-30-იანი წლების პრესის ფურცლებიდან კონკრეტული მაგალითების განხილვაში გადაიზარდა.
„ადამიანის დამცირება და მისი დისკრიმინაცია, „ენით დაკოდვა“, ჩვეულებრივი ადამიანური პროცესია. იცვლება დისკრიმინაციის ფორმები, მაგრამ ვნება და მიდრეკილება იგივეა. სიძულვილის ენა უმეტესად მოწყვლად ჟგუფებს მიემართება (რელიგიურ, სქესობრივ, ეთნიკურ უმცირესობებს), ახლო ისტორიული წარსულის გათვალისწინებით საჭიროა რეგულაციები, რათა აწმყო წარსულად არ გადაიქცეს“ - განაცხადა გიორგი კეკელიძემ.
საბჭოთა იდეოლოგიის მიხედვით-მწერალი ადამიანის სულის ინჟინრად ითვლებოდა, შესაბამისად, მწერლები პროპაგანდის მთავარ იარაღს წარმოადგენდნენ.
გიორგი კეკელიძე შეეხო მუშკორებისა და პიკორების ფენომენს, რომლებიც ამზადებდნენ სტატიებს გაზეთებისთვის, მათი წერის სტილი რადიკალურად განსხვავდებოდა დღევანდელისგან, სტატიები მხატვრული ფორმით რეალურის, პუბლიცისტიკისა და გამონაგონის სინთეზს წარმოადგენდა.
საბჭოთა ტერორი, იდეოლოგია, გარემო და სიძულვილის ენა საზოგადოებაში ჩვეულებრივად აღიქმებოდა.
ლექციის დასასრულს გიორგი კეკელიძემ განმარტა, რომ სიძულვილის ენა პრესაში მხოლოდ საბჭოური ფენომენი არ არის და მეცხრამეტე საუკუნეშიც გვხვდება.
საუბარი დისკუსიის რეჟიმში გაგრძელდა.
„სიძულვილის ენა არც ისე უწყინარი ამბავია. იგი მაინც საშიშია, ამწიფებს ტოტალიტარულ აზროვნებას და დამოკიდებულებას განსხვავებულისადმი, რაც მარტივად შეიძლება ფიზიკურ ძალადობაში გადაიზარდოს“-აღნიშნა გიორგი კეკელიძემ.
„ადამიანის დამცირება და მისი დისკრიმინაცია, „ენით დაკოდვა“, ჩვეულებრივი ადამიანური პროცესია. იცვლება დისკრიმინაციის ფორმები, მაგრამ ვნება და მიდრეკილება იგივეა. სიძულვილის ენა უმეტესად მოწყვლად ჟგუფებს მიემართება (რელიგიურ, სქესობრივ, ეთნიკურ უმცირესობებს), ახლო ისტორიული წარსულის გათვალისწინებით საჭიროა რეგულაციები, რათა აწმყო წარსულად არ გადაიქცეს“ - განაცხადა გიორგი კეკელიძემ.
საბჭოთა იდეოლოგიის მიხედვით-მწერალი ადამიანის სულის ინჟინრად ითვლებოდა, შესაბამისად, მწერლები პროპაგანდის მთავარ იარაღს წარმოადგენდნენ.
გიორგი კეკელიძე შეეხო მუშკორებისა და პიკორების ფენომენს, რომლებიც ამზადებდნენ სტატიებს გაზეთებისთვის, მათი წერის სტილი რადიკალურად განსხვავდებოდა დღევანდელისგან, სტატიები მხატვრული ფორმით რეალურის, პუბლიცისტიკისა და გამონაგონის სინთეზს წარმოადგენდა.
საბჭოთა ტერორი, იდეოლოგია, გარემო და სიძულვილის ენა საზოგადოებაში ჩვეულებრივად აღიქმებოდა.
ლექციის დასასრულს გიორგი კეკელიძემ განმარტა, რომ სიძულვილის ენა პრესაში მხოლოდ საბჭოური ფენომენი არ არის და მეცხრამეტე საუკუნეშიც გვხვდება.
საუბარი დისკუსიის რეჟიმში გაგრძელდა.
„სიძულვილის ენა არც ისე უწყინარი ამბავია. იგი მაინც საშიშია, ამწიფებს ტოტალიტარულ აზროვნებას და დამოკიდებულებას განსხვავებულისადმი, რაც მარტივად შეიძლება ფიზიკურ ძალადობაში გადაიზარდოს“-აღნიშნა გიორგი კეკელიძემ.
