როცა პატარა გოგო ვიყავი, ჩემთვის ყველაზე სასურველი კომპლიმენტი დედასთან მიმსგავსება იყო. ჩემი დედიკო იყო და არის ძალიან მაგარი ქალი.
მძიმე 90-იანებში ოთხ ადგილას მუშაობდა, სახლის საქმეს უძღვებოდა, მე და ჩემს ძმას გვზრდიდა, მშვენივრად უვლიდა საკუთარ თავსაც. მისი ძლიერი მხარე ყველაფრის მოსწრება კი არ იყო, არამედ ის, რომ ამ ყველაფრის ფონზე ბედნიერად გამოიყურებოდა. ის წლები ჩვენთვისა და ბევრი სომხური ოჯახისთვის ძალიან მძიმე იყო, მაგრამ ბავშვები ამას ვერ ვამჩნევდით.
დედაჩემს შეუძლია სადღესასწაულო განწყობა შეგიქმნას. როცა საჭმლის დეფიციტი იყო, არსებული პროდუქტებიდან ახალ კერძებს იგონებდა. ერთი და იგივე სამოსი ეცვა სეზონზე, ფულს აგროვებდა და ჩვენთვის საუკეთესოს ყიდულობდა. როდესაც მეკითხებიან, რატომ არ ვქმნი ოჯახს და არ ვაჩენ ბავშვებს? ძალიან გულწრფელი პასუხი მაქვს ამ თემაზე: ისეთი კარგი დედა ვერასდროს ვიქნები როგორიც დედაჩემია.
დედა მუსიკოსი და კომპოზიტორია. დიდიხანია ბავშვებთან მუშაობს და პატარებს მუსიკის ისტორიას, სოლფეჯიოს ასწავლის. მათაც იმდენივე სითბო და მზურველობა აჩუქა, რაც მე და ჩემს ძმას. ჩემზე ფეხმძიმობისას თავის მასშტაბურ კომპოზიციას ქმნიდა. შოსტაკოვიჩს, ხაჩატრიანს, დებიუსს, ფიცჯერალდს უსმენდა. შეიძლება ამიტომაც ყოველთვის ვეძებ და ვტკბები კარგი მუსიკით. სინამდვილეში სწორედ დედაჩემია კარგი მუსიკა.
