თუ ჩემს მეხსიერებას სამუდამოდ დარჩება ხმელთაშუა ზღვის სიცილიური ნიავით აშრიალებული ფარდები, რომლებიც წამდაუწუმ ეხება შუშის ლანგარზე დალაგებულ ყვითელ ლიმონებს და ზღვის და ციტრუსის ეთერზეთების ნაზავ სურნელს ენიო მორიკონეს მუსიკის ფონზე მაგრძნობინებს, ე. ი., ეს ჩემი ფილმია! თუ წითელ ყაყაჩოებში დაცემული თეთრი ცხენის დანახვა ყოველ ჯერზე მაჟრჟოლებს, ე. ი., ეს ჩემი ფილმია! თუ ჰოლოკოსტისგან გაწამებულთა სპილბერგის მიერ ვიოლონოთი გადმოცემული სევდა ღრმა ჯურღმულების გავლით სიმსუბუქეს მაგრძნობინებს ე. ი., ეს ჩემი ფილმია! თუ მარად ცოცხალ კადრად ამეკვიატება ერთმანეთს ტრაგიკულად დაშორებული დედა-შვილის გამჭვირვალე ვალსი პეჩორაზე, ე. ი., ეს ჩემი ფილმია!

ჩვენს დროში ქალისთვის საკუთარი საქმის დაწყება სირთულს არ წარმოადგენს. თუ ადამიანს სურვილი აქვს და შემოქმედებითობაც არ აკლია, ამისთვის თანამედროვე სამყაროში ბევრი შესაძლებლობაა.

ქალები ზურგშექცევით, ქალები სახეების გარეშე, მათი სილუეტები და ტანსაცმელი, ფერადი ტუჩსაცხები, სახლი, რომელშიც ქალებს ჯაგრისით ყრიან და ქალი, რომელიც სახლს ჭამს - ყველა ჩამოთვლილი და კიდევ სხვა, ბევრი სახე თამარ ხმიადაშვილის ნახატების გმირია.

ოსი ხალხის სამეურნეო საქმიანობაში ტრადიციული იყო მეცხენეობა. მათი წინაპრები – ალანები შესანიშნავი ცხენოსნები ყოფილან, ამის შესახებ ოსური ფოლკლორული მონაცემებიც მეტყველებს. კავკასიის ხალხთა მითოლოგიაში, ნართაულ ეპოსში განსაკუთრებული ადგილი უკავია ცხენს.

ბოლო 20 წელია, რაც სამხრეთ ოსეთში, ყველაზე ლამაზ ნაძვის ხეს ავლენენ. განსაკუთრებით ქალაქის რაიონები აქტიურობენ. აღსანიშნავია, რომ მომზადებისა და მორთვის პროცესში ქალაქის მაცხოვრებლები, ახალგაზრდა კაცები ერთვებიან.